GWIEZDNE WOJNY - FORMY WALKI

Pierwotnie Shii-Cho była techniką walki przewidzianą na zwykłe miecze (jej historia sięga bowiem czasów Pierwsze Wielkie Schizmy ), co widać po jej założeniach praktycznych. Używane w niej są ruchy horyzontalne oraz parowania klingą miecza, aby odepchnąć ostrze przeciwnika w czasie ataków bocznych. Jeżeli atak jest kierowany od dołu w stronę głowy, Shii-Cho po prostu odwraca go poprzez zablokowanie trzymaną poziomo klingą miecza. Parowanie polega na poruszaniu mieczem z góry na dół, aby odepchnąć atak. W praktyce Shii-Cho korzysta jednak z ruchów skośnych, które mogą być wykonane szybciej, niż idealne pozycje prostopadłe. Pierwotnie w Shii-Cho koncentrowało się na atakach w sun djem, punkt syku umożliwiający wytrącenie przeciwnikowi broni lub zniszczenie jej, jednak w późniejszych czasach częściej brano pod uwagę możliwość uśmiercenia oponenta. Wszystkie podstawowe techniki ataku, parowania i ciosów treningowych innych Form mogą być wyprowadzone z techniki Shii-Cho. Dzieli ona bowiem ciała walczących na sześć sfer, na podstawie których posługujący się nią Jedi konstruuje atak lub obronę. Te sfery to: 1. Głowa 2. Prawa ręka i bok 3. Lewa ręka i bok 4. Plecy 5. Prawa noga 6. Lewa noga Najprawdopodobniej Shii-Cho jako jedyna technika posiada wariant walki biczem świetlnym. Forma Makashi Makashi, czyli technika walki najbardziej zbliżona do fechtunku i szermierki, powstała jako odpowiedź na założenia Drugiej Formy, na zasadzie alternatywy dla Shi-Cho. Technika ta była stylowa, elegancka, zabójcza; sun djem przestało być podstawowym celem walki. Makashi to technika niemal bezkonkurencyjna, jeśli chodzi o pojedynki. Opiera się ona o wysoką precyzję i finezję wykorzystania ostrza, natomiast zawodzi w walce na dystans, dostosowana jest bowiem do pojedynków jeden na jednego. Podstawowy trening w tej technice zakładał optymalne opanowanie broni, wykorzystywał fakt, iż ostrze miecza świetlnego nie miało masy, a także wprowadzał wachlarz cięć i kontr, który przy umiejętnym zastosowaniu był niemal nie do powstrzymania. Forma Soresu Soresu charakteryzuje się niemal taneczną choreografią ruchów. Dostosowana jest przede wszystkim do wykorzystania w obronie, w szczególności przed wiązkami zblasterów i innej broni palnej i miotanej, choć sprawdza się również w defensywnej szermierce, a przez lata została udoskonalona na tyle, że wielu Jedi wybrało ją jako swój podstawowy styl walki. Korzystający z Soresu Jedi zespala się z Mocą i wyczekuje ataku, aby go odbić lub skierować przeciw napastnikowi. Soresu jest idealna do blokowania i parowania wszelkich ataków, doskonała, jeśli chodzi o odbijanie laserowych błyskawic, a także, po dłuższym szkoleniu, zdolna wykorzystać błędy w niemal każdej innej technice na swoją korzyść (może nie licząc Makashi). Maksymalizuje ona zdolności obronne dzięki zastosowaniu ciasnych i wydajnych ruchów, które chronią praktycznie całe ciało. Warto nadmienić, że technika ta - umiejętnie zastosowana - pozwalała na opanowanie fechtunku przy użyciu podwójnego miecza świetlnego.

Forma Ataru Ataru było techniką dynamiczną i skoczną, wykorzystującą szybkość przeciwko sile. Wymagająca ogromnej kondycji fizycznej i wytrzymałości, Ataru stawiała na uniki i celne cięcia, mające zdekoncentrować i unieszkodliwić przeciwnika. Specjalistami od Ataru, byli ci Jedi, którzy wykorzystywali swoją naturalną szybkość, giętkość czy niewielki wzrost, rekompensując jednocześnie relatywnie niewielką siłę fizyczną, a także tacy, dla których finezja i szybkość walki miała większe znaczenie, niż rozbudowana obrona czy też nader silny atak. Ataru zakładała bowiem częste i szybkie ataki i daleko posuniętą akrobatykę podczas walki. Forma Shien Shien była pierwszą techniką realizującą założenia Formy Piątej, jaka powstała, chociaż jej późniejsza historia jest nieco zagmatwana. Wymyślona jako agresywny odpowiednik Soresu, stawiała ona na siłę i ofensywne, szerokie ruchy ostrzem. Shien była bardzo popularna wśród ambitnych i wyróżniających się siłą fizyczną użytkowników Mocy, jako względnie prosta do opanowania dzięki zastąpieniu finezji przez walory fizyczne. W pierwotnym założeniu Shien była zatem techniką odpowiednią dla tych, którzy uważali Soresu za zbyt pasywną, a Makashi mało praktyczną. Przeznaczona do walki z bronią dystansową, nie sprawdzała się w szermierce, co wyraźnie widać w pojedynku Anakina z Dooku. Jej szermierczym odpowiednikiem było Djem So. Ciekawym elementem używania techniki Shien było trzymanie miecza świetlnego odwrotną stroną. Forma Niman Niman był techniką korzystającą w założeniach z dorobku wcześniejszych Form (konkretnie Pierwszej, Drugiej, Czwartej i Piątej), realizując założenia idealnej równowagi między atakiem a obroną, które legły u podstaw Formy Szóstej. Zamiłowanie do równowagi sprawiło, że często określano tę technikę jako styl dyplomatyczny, która potem wpłynęła na postrzeganie Nimanu jako techniki charakterystycznej dla dyplomatów właśnie. Warto zauważyć, że ostrożne obchodzenie się z mieczem, które charakteryzowało Niman, służyło jako podstawa do walki dwoma mieczami świetlnymi i wielu rycerzy Jedi uczyło się tej techniki, by móc opanować możliwość walki dwoma ostrzami, jednak rzadko kiedy dochodzili w niej do mistrzostwa. Ponadto w wersji na jeden miecz Niman stał się w swoim czasie wysoce nieefektywny (zapewne przez zbytnio eksponowany w trakcie szkolenia aspekt defensywny), czego dowodem może być fakt, iż nikt z walczących tak rycerzy nie przetrwał bitwy o Geonosis.